ΤΑ ΜΥΘΙΚΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ

  

 4 Υποψηφιότητες για Όσκαρ:
Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, 
Α' Γυναικείου Ρόλου & Διασκευασμένου Σεναρίου
 
Χρυσή Κάμερα , Βραβείο Fipresci & Βραβείο Οικουμενικής Επιτροπής Φεστιβάλ Καννών Μέγα Βραβείο Επιτροπής & Βραβείο Φωτογραφίας Φεστιβάλ Sundance


 Σε μία ξεχασμένη αλλά δυναμική κοινότητα, αποκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο, ζει η εξάχρονη Χάσπαπι στο όριο της ορφάνιας. Η μητέρα της έχει φύγει από καιρό, ο πατέρας της είναι ένας άγριος σε διαρκές ξεφάντωμα, κι εκείνη έχει αφεθεί στην τύχη της σε ένα απομονωμένο περιβάλλον γεμάτο ημιάγρια ζώα.
Αντιλαμβάνεται το φυσικό κόσμο σαν ένα εύθραυστο ιστό πραγμάτων, και το σύμπαν ολόκληρο εξαρτάται από αυτά τα πράγματα να δένουν αρμονικά και σωστά μαζί. Όταν μια καταιγίδα σηκώνει τα νερά, ο μπαμπάς της αρρωσταίνει, και άγρια ζώα ξυπνούν από τους παγωμένους τάφους τους, η Χάσπαπι βρίσκει τη φυσική τάξη όλων των αγαπημένων πραγμάτων γύρω της να καταρρέει. Απεγνωσμένη να αποκαταστήσει τη δομή του κόσμου της, για να σώσει το σπίτι της και τον πατέρα της , αυτός ο μικροσκοπικός ήρωας πρέπει να μάθει πως να επιβιώσει από μια ασταμάτητη καταστροφή επικών διαστάσεων.

Ταινία που πρέπει να δούμε...

Σε μία ξεχασμένη αλλά δυναμική κοινότητα, αποκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο, ζει η εξάχρονη Χάσπαπι στο όριο της ορφάνιας. Η μητέρα της έχει φύγει από καιρό, ο πατέρας της είναι ένας άγριος σε διαρκές ξεφάντωμα, κι εκείνη έχει αφεθεί στην τύχη της σε ένα απομονωμένο περιβάλλον γεμάτο ημιάγρια ζώα. Αντιλαμβάνεται το φυσικό κόσμο σαν ένα εύθραυστο ιστό πραγμάτων, και το σύμπαν ολόκληρο εξαρτάται από αυτά τα πράγματα να δένουν αρμονικά και σωστά μαζί. Όταν μια καταιγίδα σηκώνει τα νερά, ο μπαμπάς της αρρωσταίνει, και άγρια ζώα ξυπνούν από τους παγωμένους τάφους τους, η Χάσπαπι βρίσκει τη φυσική τάξη όλων των αγαπημένων πραγμάτων γύρω της να καταρρέει. Απεγνωσμένη να αποκαταστήσει τη δομή του κόσμου της, για να σώσει το σπίτι της και τον πατέρα της , αυτός ο μικροσκοπικός ήρωας πρέπει να μάθει πως να επιβιώσει από μια ασταμάτητη καταστροφή επικών διαστάσεων. Δεν το συζητώ και δεν το διαπραγματεύομαι πως αυτή εδώ είναι η καλύτερη φετινή ταινία της Οσκαρικής κούρσας. Καλά, το δεν το διαπραγματεύομαι μην το πάρεις προσωπικά, για μένα μιλάω, υποκειμενικά και παθιασμένα. Πες με ονειροπαρμένο, πες με ρομαντικό πάντως η δική μου τριάδα των ταινιών που θα ήθελα να δω φέτος, αποτελείται κατά σειρά προτεραιότητας, από «Τα Μυθικά Πλάσματα του Νότου», τη «Ζωή του Πι» και τους «Άθλιους». Έχω μια έφεση στη ονειροφαντασία και το μαγικό ρεαλισμό; Ναι είναι φανερό νομίζω από τις προτιμήσεις μου, εφ' όσον πιστεύω στη δύναμη της εικόνας. (Για τους «Άθλιους» είναι μια άλλη κουβέντα που θα την κάνουμε μέσα στην εβδομάδα). Οπότε το ερώτημα που μένει είναι γιατί τα «Πλάσματα» και όχι ο «Πι».

Επειδή πρόκειται για μια εντελώς χειροποίητη δημιουργία χαμηλού προύπολογισμού που στο τελικό της αποτέλεσμα, κατορθώνει να μεταδώσει πλούτο από ποίηση, εικόνα και συναίσθημα που άλλες ταινίες θα είχαν χρειαστεί τρία στούντιο για χρηματοδότηση. Επειδή η 6χρονη Κουβενζανέ Γουάλις, η μικρότερη ηλικιακά υποψήφια για Όσκαρ Α γυναικείου ρόλου, στην ιστορία του θεσμού είναι ένα θαύμα της φύσης με ασυγκράτητη δύναμη και φλόγα. Επειδή πρόκειται για σκηνοθετικό ντεμπούτο σε μεγάλου μήκους ταινία από τον Μπεν Ζάιτλιν και κάθε άλλο παρά για ντεμπούτο μοιάζει. Επειδή είναι την ίδια στιγμή υπερβολικά φιλόδοξη και απόλυτα γειωμένη, κατορθώντας να σπρώξει τα όρια του σινεμά και να εφεύρει κάτι μοναδικό. Κι επειδή, σπάνια τα τελευταία χρόνια, είδα να συνδιάζεται με τέτοιο δημιουργικό τρόπο, η φαντασία με τον ρεαλισμό και η δημιουργία από το μηδέν ενός μαγικού, τρυφερού και ταυτόχρονα σκληρού κόσμου. Σε ένα σκηνικό, που θα μπορούσε να είναι κομμάτι από το «Mad Max» σε συνδιασμό με το «Λιβάδι που δακρύζει» σε ντοκιμαντέρ του National Geographic για τα φολκορικά έθιμα της Λουιζιάνα και την προϊστορική εποχή μαζί. Μια αποκομμένη και αυτόνομη (φανταστική) φτωχή περιοχή της Νέας Ορλεάνης, το Μπάθταμπ (Μπανιέρα) που σχεδόν κυριολεκτικά επιπλέει μέσα στα βαλτόνερα, με τα σπίτια καλύβες να είναι μεταποιημένες μαούνες, ξύλα και στοιβαγμένα σιδερικά μετά την καταστροφή.

Σε αυτή την περιοχή μεγαλώνει η μικρή Χασπάπι με τον μέθυσο πατέρα της, μέσα σε μια περίεργη σχέση σκληρότητας και τρυφερότητας, επαφής και απόστασης. Μέσα από τη φτώχια της καθημερινότητας, τους άλλους κατοίκους που μοιάζουν με καλόκαρδο αλλά μεθυσμένο χορικό από μιούζικαλ με τους συντελεστές να λιποθυμούν συνήθως από το αλκοόλ και την απόκοσμη μαγεία του φυσικού περιβάλλοντος , η Χασπάπι προσπαθεί να καταλάβει τη θέση της στο σύμπαν, τη σύνδεση της με αυτό. Και μέσα από το βλέμμα της, αυτό το οποίο ουσιαστικά χρησιμοποιεί και ο σκηνοθέτης, τα πάντα διαστέλλονται και αιωρούνται, χρωματίζονται και ενίοτε γίνονται απειλητικά. Όπως τα μυθικά προϊοστορικά πλάσματα του Νότου, με τα οποία η Χάσπαπι έχει «επαφή» όταν πρόκειται να συμβεί κάτι πολύ κακό. Που πρόκειται να συμβεί με τη μορφή μιας τρομακτικής καταιγίδας που πλησιάζει με απειλητικές διαθέσεις το Μπάθταμπ. Και θα δώσει την αφορμή για να βγουν στο προσκήνιο μυθικά πλάσματα, μυθικά συναισθήματα και μυθικές πράξεις, σε ένα από τα πιο συναρπαστικά και συγκινητικά παραμύθια για την αθωότητα, την ενηλικίωση, τη συνύπαρξη και την ομορφιά μέσα μας. Μεγάλο Βραβείο στο Φεστιβάλ του Σάντανς, Χρυσή Κάμερα στις Κάνες και τέσσερις υποψηφιότητες στα φετινά Όσκαρ για μια ταινία που δεν πρέπει να χάσεις για κανένα λόγο εκτός κι αν έχεις παραιτηθεί από το να ονειρεύεσαι.

Πηγή: CINETROLL: Αυτή είναι η καλύτερη ταινία από τις φετινές υποψήφιες στα Όσκαρ | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/node/90006#ixzz2KRXFQmhj