Όταν το ορχηστρικό αυτό έργο πρωτοπαρουσιάστηκε το 1894, προκάλεσε ισχυρές επικρίσεις, ότι δεν έχει μορφή και δεν ακολουθεί καμιά γνωστή παράδοση. Διαθέτει μια ονειρική ποιότητα, όπου οι μελωδίες συναντώνται σε μια αέναη, ανέμελη κίνηση.
Το έργο αυτό αποτελεί το πρώτο χαρακτηριστικό και σημαντικό ορχηστρικό έργο του συνθέτη. Πηγή της έμπνευσης αποτέλεσε ένα ποίημα του συμπατριώτη του ποιητή Στεφάν Μαλαρμέ, το οποίο περιγράφει την ατμόσφαιρα αλλά και το σκηνικό ενός μυθικού φαύνου που αποκοιμιέται κι ονειρεύεται σε ένα ξέφωτο του δάσους, ένα ζεστό, πνιγηρό καλοκαιριάτικο απόγευμα.
Αρχίζει με ένα μακρύ σόλο του φλαόυτου, οργάνου που ο Ντεμπισί αγαπούσε επειδή για αυτόν υπέβαλλε τον απόμακρο και χαμένο μυθικό κόσμο. Η εναρκτήρια μελωδία του φλάουτου ή τμήματά της, επανέρχονται σε όλη τη διάρκεια του έργου, παιγμένα εναλλάξ από τα έγχορδα και τα ξύλινα πνευστά. Ο όγκος της μουσικής αυξομειώνεται χωρίς ποτέ να διαταράσσει τη βασική διάθεση της ζεστασιάς και της χαύνωσης.
Ακούστε επίσης το σύντομο αρμονικό τμήμα που παίζουν απαλά τα πνιχτά κόρνα. Αυτού του είδους η γραφή διέκρινε τον Ντεμπισί ως έναν από τους πιο εμπνευσμένους ενορχηστρωτές. Αναμειγνύει τις τονικές ποιότητες των διαφόρων οργάνων, όπως ο ζωγράφος αναμειγνύει τα χρώματα στην παλέτα του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου