Ο τονισμός των εγκλιτικών λέξεων των αρχαίων ελληνικών

Οι εγκλιτικές λέξεις της αρχαίας ελληνικής Ο τονισμός των εγκλιτικών λέξεων
	οι τύποι των προσωπικών αντωνυμιών μοῦ, μοί, μέ – σοῦ, σοί, σέ - οὗ, οἷ, ἓ
	όλες οι πτώσεις ενικού και πληθυντικού της αόριστης αντωνυμίας τὶς – τὶ  εκτός από τον τύπο του ουδέτ. πληθ. ἄττα (= τινά = μερικά)
	όλοι οι δισύλλαβοι τύποι της οριστικής του ενεστώτα των ρημάτων  εἰμὶ (= είμαι) και φημὶ (= λέγω)
	τα επιρρήματα πού, ποί, ποθὲν - πώς, πή (ή πῄ) ποτὲ
	τα μόρια γέ, τέ, τοί, πέρ, πώ, νὺν και το πρόσφυμα δὲ (διαφορετικό από το σύνδεσμο δὲ)
	Χάνεται
	α) σε όλα τα εγκλιτικά (μονοσύλλαβα ή δισύλλαβα), όταν η προηγούμενη λέξη είναι οξύτονη ή περισπώμενη:  ναός τις, καλόν ἐστι στην περίπτωση αυτή ο τόνος της προηγούμενης λέξης κανονικά ήταν βαρεία, εφόσον τονιζόταν στη λήγουσα· επειδή όμως ανεβαίνει ο τόνος του εγκλιτικού, η βαρεία μετατρέπεται σε οξεία. τιμῶ σε, τιμῶ τινας
	β) μόνο στα μονοσύλλαβα εγκλιτικά, όταν η προηγούμενη λέξη είναι παροξύτονη: γέρων τις, παιδεύω σε.
	Ανεβαίνει
	2. Ο τόνος των εγκλιτικών ανεβαίνει στη λήγουσα της προηγούμενης λέξης (ως οξεία), όταν η προηγούμενη λέξη είναι προπαροξύτονη ή προπερισπώμενη ή άτονη ή εγκλιτική: ἔλαφός τις, ἔλαφοί τινες η προηγούμενη λέξη είναι προπαροξύτονη, γι' αυτό ο τόνος φεύγει από το εγκλιτικό και ανεβαίνει στη λήγουσά της ως οξεία. κῆπος τὶς > κῆπός τις, Ἀριαῖος τὲ > Ἀριαῖός τε στο παράδειγμα έχουμε μια σειρά μεταβίβασης τόνων από το ένα στο άλλο. Ο τόνος από το μοὶ πηγαίνει στο ἐστὶ, από το ἐστὶ πηγαίνει στο τὶς και από το τὶς στο εἰ.
	3. Ό τόνος των εγκλιτικών μένει στη θέση του (δηλ. δε γίνεται έγκλιση τόνου): α) όταν η προηγούμενη λέξη είναι παροξύτονη και το εγκλιτικό δισύλλαβο:  λόγοι τινές, ανθρώπων τινῶν, φίλοι εἰσίν· β) όταν η προηγούμενη λέξη έχει πάθει έκθλιψη ή όταν πριν από το εγκλιτικό υπάρχει στίξη:  καλόν δ' ἐστίν - Ὅμηρος, φασί, τυφλὸς ἦν· γ) όταν υπάρχει έμφαση ή αντιδιαστολή: παρὰ σοῦ, πρὸς σέ· ταῦτα σοὶ λέγω, οὐκ ἐκείνῳ.