Ο θάνατος της συνομιλίας

Ο σεξισμός καλλιεργείται

Πριν λίγες ημέρες ένας γνωστός ανάρτησε ένα screenshot από το Tετράδιο Eργασιών των Μαθηματικών της Στ’ Δημοτικού στο Facebook, με την λεζάντα «τα αγοράκια πρέπει να αθλούνται, τα κοριτσάκια να μαγειρεύουν: μέσα από τα προβλήματα του τετραδίου εργασιών της Στ’ δημοτικού θυμόμαστε τα γνωστά, παλιά σεξιστικά στερεότυπα». Στα συγκεκριμένα προβλήματα, δύο κοριτσάκια, η Βίκυ και η Εύη μετρούσαν πόσα κοιλά ζάχαρης θα τους χρειάζονταν προκειμένου να φτιάξουν ένα κέικ, ενώ αντίστοιχα, δύο αγοράκια, ο Σωτήρης και ο Λευτέρης, καλούνταν να υπολογίσούν ποιος από τους δύο είχε πηδήξει πιο μακριά στο άλμα εις μήκος.

Η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τους Γερμανούς το 1944

Η παραπεταμένη απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης

Tvxs Άρθρο

Μιχάλης Τρεμόπουλος

Η 30ή Οκτωβρίου 1944 είναι η μέρα που έφυγε και ο τελευταίος Γερμανός στρατιώτης από την πόλη. Ποτάμια λαού πανηγύριζαν και αρματωμένοι ελασίτες παρέλαυναν ως απελευθερωτές στους δρόμους της Θεσσαλονίκης. Μια νέα ελπιδοφόρα προοπτική ξανοίγονταν για την πόλη και τους ανθρώπους της. Κι όμως. Η επέτειος αυτή, ενταγμένη στους εμφύλιους ανταγωνισμούς και το ρεβανσιστικό πνεύμα των νικητών, εξακολουθεί να αποσιωπάται ή να αναφέρεται υποτονικά, σαν να μην έγινε ποτέ απελευθέρωση, σαν να θυμίζει «οικεία κακά» και πρέπει να σβηστεί από το βιβλίο της ιστορίας της πόλης.

Στην Ελλάδα, βεβαίως, συνηθίζουμε να «γιορτάζουμε» ως εθνική εορτή την έναρξη των πολέμων και όχι τη λήξη τους, όπως γίνεται στην υπόλοιπη Ευρώπη. Και το έχουμε δυστυχώς συνηθίσει, λες και ένας πόλεμος δεν ταυτίζεται με το αίμα, τον πόνο, τη δυστυχία, την εξαθλίωση, αλλά με μια εντυπωσιακή είδηση -ευκαιρία για να εμβαπτιστούμε και πάλι στα συναισθήματα εθνικής αυτοϊκανοποίησης. Γι’ αυτό και σχεδόν όλοι θυμούνται πότε άρχισε ο ελληνοϊταλικός πόλεμος αλλά ελάχιστοι πότε τελείωσε η γερμανική κατοχή, πότε απελευθε­ρώθηκε η Θεσσαλονίκη.

Συμφωνία Βρετανών και Γερμανών

Από μήνες οι Γερμανοί υποχωρούσαν σ' όλα τα μέτωπα: στη Δύση από τη Νορμανδία μέχρι την Ιταλία, στην Ανατολή από την Πολωνία μέχρι τη Βουλγαρία. Η προέλαση του σοβιετικού Κόκκινου Στρατού στην Ευρώπη και στα Βαλκάνια και οι παρτιζά­νοι του Τίτο πίεζαν το γερμανικό στρατό σε γρή­γορη αποχώρηση, πριν αποκοπούν στην Ελλάδα.

Από την άλλη, αυτό που ενδιέφερε τους Άγγλους ήταν τώρα πια ο μεταπολεμικός πολιτικός χάρτης και η εξουδετέρωση της ένοπλης αριστεράς.

Δίσκος Φαιστού

Το αίνιγμα που κρατά καλά κρυμμένο ο δίσκος της Φαιστού εδώ και 38 περίπου αιώνες υποστηρίζει ότι έλυσε ο γλωσσολόγος κι αρχαιολόγος Γκάρεθ Όουενς, που πιστεύει ότι ο δίσκος είναι «το πρώτο μινωικό cd rom», στο οποίο έχει εγγραφεί μια προσευχή προς την μητέρα.

Ο γλωσσολόγος που μελετάει σε συνεργασία με το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης τον Δίσκο τα τελευταία έξι χρόνια, εντοπίζει πως τα σημεία σε γραφή μινωική, που είναι χαραγμένα στις δύο πλευρές του δίσκου, διαβάζονται από έξω προς τα μέσα, με την λέξη I-QE-KU-RJA (YGEIAN + AGAPH), να εμφανίζεται σε τρία διαφορετικά σημεία στην μια πλευρά του δίσκου της Φαιστού, η οποία και δίνει και την ερμηνεία της ανάλογα με την θέση που βρίσκεται.

Κλειδί για την ανάγνωση του δίσκου είναι και η λέξη ΑΚΚΑ που εμφανίζεται και σημαίνει «έγκυος μητέρα», αλλά και η I-QE που ερμηνεύεται ως «μεγάλη κυρία με σημασία».. Η μια πλευρά είναι αφιερωμένη στην έγκυο γυναίκα, ενώ η άλλη στην γυναίκα που γεννάει, σύμφωνα με τη μελέτη του Όουενς.

Τα παραπάνω παρουσίασε ο διεθνούς φήμης μελετητής, συντονιστής του προγράμματος ERASMUS + του ΤΕΙ Κρήτης, μιλώντας σε εκδήλωση στο ΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας πριν από λίγες μέρες. TVXS

Ίγκορ Στραβίνσκι; «Ιστορία του στρατιώτη»

Η περίφημη «Ιστορία του στρατιώτη» του Στραβίνσκι
 

Ο Ίγκορ Στραβίνσκι, ο Ρώσος πιανίστας, συνθέτης και μαέστρος που έχει αναγνωριστεί ως μία από τις σπουδαιότερες μορφές της μουσικής του 20ού αιώνα, έγραψε την «Ιστορία του στρατιώτη» στα 1918, προς τα τέλη της λεγόμενης «ρωσικής περιόδου» του (1907-1919) και προς τη λήξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου (11 Νοεμβρίου 1918). Η πρώτη παγκόσμια πρεμιέρα του έργου δόθηκε στη Λωζάννη της Ελβετίας στις 28 Σεπτεμβρίου 1918, υπό τη διεύθυνση του μαέστρου Ερνέστ Ανσερμέ. Η «Ιστορία του στρατιώτη», «που διαβάζεται, παίζεται και χορεύεται σε δύο μέρη», όπως σημειώνει ο ίδιος ο στην παρτιτούρα του, αποτελεί ένα είδος μουσικοθεατρικού πειραματισμού για τρεις ηθοποιούς, χορευτές και επταμελές ενόργανο σύνολο. Ο μεγάλος Ρώσος μουσουργός θέλησε να δημιουργήσει ένα ευέλικτο σχήμα, έτσι ώστε το έργο να μπορεί να περιοδεύσει εύκολα σε πόλεις της Ελβετίας. Το ποιητικό κείμενο υπογράφει ο Γαλλοελβετός Σαρλ-Φερντινάν Ραμύζ, ο οποίος εμπνεύστηκε το λιμπρέτο του από το λαϊκό ρωσικό παραμύθι «Ο φυγάς στρατιώτης και ο διάβολος». Ο στρατιώτης επιστρέφει με άδεια στην πατρίδα του. Μαζί του έχει το μόνο πράγμα που του ανήκει, ένα βιολί. Στον δρόμο συναντά τον διάβολο μεταμφιεσμένο και δέχεται να του δώσει το βιολί με αντάλλαγμα ένα βιβλίο που θα του εξασφαλίσει μεγάλα πλούτη, αλλά και θα τον κάνει υποχείριο του Διαβόλου.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ: Η ζωή και το έργο του.

Ο Νομπελίστας Έλληνας ποιητής ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ και το έργο του παρουσιάζονται στα πλαίσια της εκπομπής «ΕΠΟΧΕΣ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ». Οι καθηγητές Πανεπιστημίου και οι φιλόλογοι-κριτικοί μιλούν για το έργο του ποιητή, για την παρουσία του Νομπελίστα ποιητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΕΦΕΡΗ, για τις στιγμές της ζωής του που προσδιόρισαν τις επιλογές του και αντικατοπτρίζονται στα ποιήματά του. Γίνεται επίσης λόγος για τις τρεις εποχές του έργου του ποιητή ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ: «ΥΠΕΡΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΦΥΣΙΟΚΡΑΤΙΑ» για τα πρώτα έργα του με έντονες τις επιδράσεις του Υπερρεαλισμού, «ΕΠΙΚΗ ΕΛΛΗΝΟΛΑΤΡΕΙΑ» μετά τη στράτευσή του στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο, στο Αλβανικό Μέτωπο και «ΣΤΟΧΑΣΤΙΚΗ ΕΜΜΟΝΗ» μετά την έκδοση του «ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ» και τη βράβευσή του. Στη διάρκεια της εκπομπής παρουσιάζονται οι εκδόσεις των έργων του ποιητή με προμετωπίδες των ζωγράφων ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΑΡΟΥΧΗ, ΓΙΑΝΝΗ ΜΟΡΑΛΗ, ΝΙΚΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ και ΚΩΣΤΑ ΠΑΝΙΑΡΑ. Φωτογραφικό υλικό με τον ποιητή και φίλμ αρχείου συμπληρώνουν την παρουσίαση και ενισχύουν τα επιχειρήματα των ομιλητών.

ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ ΚΑΙ BLUES ΔΡΟΜΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ

ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ ΚΑΙ BLUES ΔΡΟΜΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ    Από τη Σμύρνη και τον Πειραιά, ως τον Μισισιπή και την Νέα Ορλεάνη

γράφει ο  Πάνος Σαββόπουλος

Δείτε, επίσης,  τις συνεντεύξεις καθώς και την αρθρογραφία του Πάνου Σαββόπουλου στο 24grammata.com κλικ εδώ

παρόμοιο θέμα και εδώ

«Ρεμπέτικα και μπλουζ δρόμοι παράλληλοι», λοιπόν· είτε το πιστεύετε είτε όχι… Κι επειδή δεν είναι δυνατόν να εξαντληθεί το ενδιαφέρον αυτό θέμα μόνο με τρεις χιλιάδες λέξεις, ούτε και να διαταραχθεί η ισορροπία του μεγέθους των κειμένων στο φιλόξενο περιοδικό «24grammata.com», ενώ ταυτόχρονα δεν πρέπει να «μπαϊλντίσει» και να …λοξοδρομήσει ο μέσος αναγνώστης, περιορίζομαι στο να καταγράψω όσο γίνεται πιο συνοπτικά, τις πολλές εκπληκτικές ομοιότητες αλλά και κάποιες αποκαλυπτικές διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στους δύο μεγάλους αυτούς παγκόσμιους μουσικούς θησαυρούς. Θα χωρίσω το παρόν κείμενο σε μικρές διακριτές ενότητες, για ευκολία στην ανάγνωση και, ίσως, για διευκόλυνση της μνήμης. Και ελπίζω να εισπραχθεί με κατανόηση ότι θα δοθεί στα μπλουζ λίγο περισσότερο «βάρος» (γραπτό και φωτογραφικό…), αφού οι πιο πολλοί Έλληνες ελάχιστα γνωρίζουν γι’ αυτά, σε σχέση με ό,τι ξέρουν για τα ρεμπέτικα.

Εισαγωγικά
Για τα ρεμπέτικα και τα μπλουζ έχουν διατυπωθεί διάφορα «αποφθέγματα», πότε με διάθεση ορισμού ή περιγραφής τους, πότε με διάθεση ποιητική ή θυμοσοφική, πότε με διάθεση πολιτική (ή και …επαναστατική) και κάποιες φορές με διάθεση ακαταλαβίστικου βελτσοπαραληρήματος. Αρκούμαι να σημειώσω εδώ, μόνο δύο τέτοιες φράσεις, μία για το κάθε είδος, τις οποίες θεωρώ ιδιαίτερα πετυχημένες και ταυτόχρονα πραγματιστικές: Τα ρεμπέτικα είναι τα πιο καθαρά ελληνικά τραγούδια και Τα blues είναι το κλάμα της ψυχής των νέγρων

ο Λευκός Πύργος σε 3D αναπαράσταση

Ένα βίντεο που μας ταξιδεύει στο χρόνο, μας γεμίζει νοσταλγία και μας συγκινεί, παρουσίασαν – το πρώτο μιας σειράς ανάλογων έργων – δύο καλλιτέχνες, ο Βλαδίμηρος Νεφίδης 3D animator και ο Δαμιανός Μαξίμοφ, μοντέρ, με θέμα τον Λευκό Πύργο, όπως αυτός ήταν στις αρχές του 20ου αιώνα.
Με φωτογραφίες, σχέδια και χάρτες της εποχής εκείνης, οι δύο καλλιτέχνες όχι μόνο αναπαριστούν την περιοχή γύρω από το Λευκό Πύργο, αλλά προκαλούν τη σκέψη: πώς έγινε τις περασμένες δεκαετίες η όμορφη πόλη της Θεσσαλονίκης να μετατραπεί σε τσιμεντούπολη;
3D Αναπαράσταση Λευκού Πύργου, Θεσσαλονίκη, αρχές 20ου αιώνα
3D Animation -Vladimiros Nefidis
Video Editing -Damianos Maximov
Music- Ευανθία Ρεμπούτσικα, "Μέσα άπο σένα ".

Ο Λευκός Πύργος

Ο Λευκός Πύργος, το μνημείο-σύμβολο της Θεσσαλονίκης, στο παρελθόν αποτελούσε το νοτιοανατολικό πύργο της οχύρωσης της. Ο πύργος είναι κυλινδρικός με ύψος 33,90 μ. και διάμετρο 22,70 μ. Έχει ισόγειο και έξι ορόφους, που επικοινωνούν με εσωτερικό κλιμακοστάσιο μήκους 120 μ.

Το 1890 ένας κατάδικος για να αποκτήσει την ελευθερία του άσπρισε με ασβέστη τον πύργο και από τότε έμεινε η σημερινή ονομασία του, «Λευκός Πύργος»

Είναι σχεδόν βέβαιο ότι κτίσθηκε στα τέλη του 15ου αι., μετά την κατάκτηση της Θεσσαλονίκης από τους Τούρκους, και αντικατέστησε έναν παλαιότερο βυζαντινό πύργο.
Στη μακρά ιστορία του, ο πύργος έχει αλλάξει κατά καιρούς ονόματα και χρήσεις. Τον 18ο αιώνα αναφέρεται ως «Φρούριο της Καλαμαριάς», ενώ το 19ο αιώνα ως «Πύργος των Γενιτσάρων» και «Πύργος του Αίματος». Τα δύο τελευταία ονόματα οφείλονται στο γεγονός ότι ήταν φυλακή βαρυποινιτών και η όψη του βαφόταν με αίμα από τις συχνές εκτελέσεις των φυλακισμένων από τους Γενίτσαρους. Το 1890 ένας κατάδικος για να αποκτήσει την ελευθερία του άσπρισε με ασβέστη τον πύργο και από τότε έμεινε η σημερινή ονομασία του, «Λευκός Πύργος».
Μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, το 1912, ο πύργος περιήλθε στο ελληνικό δημόσιο και είχε κατά καιρούς διάφορες χρήσεις. Στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου στέγαζε το κέντρο διαβιβάσεων των Συμμάχων. Ακόμη χρησιμοποιήθηκε για την αεράμυνα της πόλης και ως Εργαστήριο Μετεωρολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Στην αρχή του 20ού αιώνα στο χώρο γύρω από τον πύργο λειτουργούσε το περίφημο καφενείο και το «Θέατρο του Λευκού Πύργου», που κατεδαφίστηκαν το 1954, με σκοπό την επέκταση του πάρκου. WWW. THEOC.GR

Η γυναίκα της Ζάκυθος

Διαβάζουν ο Μάνος Κατράκης, η Ελένη Χατζηαργύρη, η Μαρία Σκούντζου και ο Φοίβος Ταξιάρχης

 

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 1

«Ο ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΠΙΚΡΑΙΝΕΤΑΙ»

1. Ἐγὼ Διονύσιος Ἱερομόναχος, ἐγκάτοικος στὸ ξωκλήσι τοῦ Ἁγίου Λύπιου, γιὰ νὰ περιγράψω ὅ,τι στοχάζουμαι λέγω:

2. Ὅ,τι ἐγύριζα ἀπὸ τὸ μοναστήρι τοῦ Ἅγιου Διονυσίου, ὁποὺ εἶχα πάει γιὰ νὰ μιλήσω μὲ ἕναν καλόγερο, γιὰ κάτι ὑπόθεσες ψυχικές.

3. Καὶ ἤτανε καλοκαίρι, καὶ ἦταν ἡ ὥρα ὁποὺ θολώνουνε τὰ νερά, καὶ εἶχα φθάσει στὰ Τρία Πηγάδια, καὶ ἦταν ἐκεῖ τριγύρου ἡ γῆ ὅλο νερά, γιατὶ πᾶνε οἱ γυναῖκες καὶ συχνοβγάνουνε.

4. Ἐσταμάτησα σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ Τρία Πηγάδια, καὶ ἀπιθώνοντας τὰ χέρια μου στὸ φιλιατρὸ τοῦ πηγαδιοῦ ἔσκυψα νὰ ἰδῶ ἂν ἤτουν πολὺ νερό.

5. Καὶ τὸ εἶδα ὡς τὴ μέση γιομάτο καὶ εἶπα: Δόξα σοι ὁ Θεός.

6. Γλυκιὰ ἡ δροσιὰ ποὺ στέρνει γιὰ τὰ σπλάχνα τοῦ ἀνθρώπου τὸ καλοκαίρι, μεγάλα τὰ ἔργα του καὶ μεγάλη ἡ ἀφχαριστία τοῦ ἄνθρωπου.

7. Καὶ οἱ δίκαιοι κατὰ τὴ θεία Γραφὴ πόσοι εἶναι; Καὶ συλλογίζοντας αὐτὸ ἐπαίξανε τὰ μάτια μου στὰ χέρια μου ὁποὺ ἤτανε ἀπιθωμένα στὸ φιλιατρό.

12 Οκτώβρη 1944. Απελευθέρωση Αθήνας από Γερμανούς

 Πρόκειται για το απόσπασμα που έχει διασωθεί από την "χαμένη" ταινία επικαίρων του Φιλοποίμενος Φίνου για το τέλος της ναζιστικής Κατοχής στην Αθήνα του 1944 αλλά που όμως δεν προβλήθηκε ποτέ στην Ελλάδα.

Η ταινία καταγράφει τις πρώτες μέρες της απελευθέρωσης της Ελλάδας από τους Γερμανούς.

Οι λόγοι που δεν βρήκε ποτέ το δρόμο της προς τις αίθουσες είναι σίγουρα πολιτικοί. Η ταινία έχει καθαρά φιλο-εαμικό προσανατολισμό. Μετά όμως την αποχώρηση των Γερμανών (στα μέσα Οκτωβρίου του 1944) ακολούθησε μια πολύ ταραγμένη περίοδος, που κορυφώθηκε με τη Μάχη της Αθήνας (τον Δεκέμβρη του 1944, γνωστή και ως Δεκεμβριανά) και την έναρξη του μεγάλου διωγμού των αριστερών. Έτσι, έμεινε στα αζήτητα.

Κατά περιόδους κομμάτια της χρησιμοποιήθηκαν σε διάφορες ταινίες. Ποτέ αυτούσια και με το σπηκάζ της εποχής, όμως.

Την ανακάλυψε πολλές δεκαετίες αργότερα σε αρχεία του εξωτερικού, ο Ροβήρος Μανθούλης όταν ετοίμαζε το 1997 το ντοκιμαντέρ "Ο Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος". Η ταινία του Φίνου στην πρωτότυπη μορφή της εντάχθηκε ολόκληρη στο ντοκιμαντέρ του Ροβήρου Μανθούλη "Βίοι Παράληλλοι του Εμφυλίου" του 1999 που είναι η εξάωρη εκδοχή του Εμφυλίου Πολέμου. Με αυτό τον τρόπο προβλήθηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα.





Στις 12 Οκτώβρη του 1944, απελευθερώθηκε η Αθήνα από τους Γερμανούς, όμως «είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο που δεν γιορτάζει την απελευθέρωση της» τόνισε η ιστορικός Τασούλα Βερβενιώτη στην Κρυσταλία Πατούλη, μιλώντας παράλληλα για τα ιστορικά γεγονότα, την συγκεκριμένη ημερομηνία, την Εθνική Αντίσταση, αλλά και το ανέγγιχτο τραύμα του εμφυλίου που φαίνεται να είναι η αιτία της... αμνησίας για μία μέρα σαν κι αυτή.

Μ. Χατζιδάκι: Όρνιθες

Πού πού πού πού πού πού 'ναι αυτός που μας εκάλεσε; Πού πού πού πού σε ποιο μέρος βόσκει; Tι τι τι τι τι τι τι 'ν' η αιτία; Ποιο ποιο ποιο ποιο ποιο ποιος ο λόγος; Πώς, πούθε, ποιοι 'ναι, πού 'ναι, πες μας, δε θα πεις; A, προδοθήκαμε, επάθαμε ανόσια, τούτος ήτανε φίλος μας κι έβοσκε στα χωράφια μαζί μας σαν σύντροφος. Καταπάτησε νόμους αρχαίους και τους όρκους των όρνιων επρόδωσε. Με δόλο εδώ μας κάλεσε κοντά σε γένος άνομο που πάντα εχτρός μας στάθηκε πάντα τροφή μας έκανε. Αμή με τούτο τ' όρνιο μας ύστερα θα τα ειπούμε μόνον ετούτοι οι γέροι λέω, ευθύς να το πληρώσουν: κομμάτια να τους κάνουμε κομμάτια να τους φάμε Α, προδοθήκαμε, πάθαμε ανόσια.

Εμπρός, απάνω τους ριχτείτε, εμπρός με ορμή σκοτώστε τους, εμπρός με τις φτερούγες σας παντού περικυκλώστε τους κι οι δυο τους να βογκήξουνε να φάνε χώμα οι μύτες τους γιατί ούτε σκιερό βουνό ούτε κι αιθέριο σύννεφο ούτε και πέλαγο ψαρό μπορεί να τους γλιτώσει αυτούς από τα νύχια τούτα μου. E! μην κοντοστεκόσαστε, εμπρός να τους μαδήσουμε, απάνω τους νυχιές, τσιμπιές- πού 'ν' ο ταξίαρχος; εμπρός, να προχωρήσει το ελαφρό. Αέρα, κελελέφ! χαμηλώστε μπρος τις μύτες, μην κοντοστεκόσαστε, βάρα, χτύπα, μάδα, δείρε, το τσουκάλι σπάσε πρώτα.

Ο τάφος της Αμφίπολης σε τρισδιάστατη παρουσίαση.

Δημιουργός Ancient Greece 3D

Ο αυτισμός στον κινηματογράφο...

Ο αυτισμός αποτελεί μία σοβαρή νεύρο-ψυχιατρική διαταραχή, που διαρκεί μία ολόκληρη ζωή και είναι συνήθως παρούσα από τη γέννηση του παιδιού.Στο πλαίσιο αυτής της διαταραχής εμποδίζεται ή δυσκολεύεται η ανάπτυξη ορισμένων ψυχολογικών δεξιοτήτων, που είναι ζωτικές για την ψυχο-κοινωνική λειτουργία και επάρκεια του ανθρώπου. Οι δεξιότητες αυτές σχετίζονται με την κοινωνική συναλλαγή και αμοιβαιότητα, την επικοινωνία και την οργάνωση πρόσφορης και σκόπιμης δραστηριότητας.Στις περιοχές αυτές, τα αυτιστικά άτομα εμφανίζουν σημαντικές δυσκολίες και χαρακτηριστικές αποκλίσεις.  [Βικιπαίδεια]

Και να θυμόμαστε πάντα: οτιδήποτε δεν είναι ίδιο με εμάς, δεν είναι απαραίτητα εχθρικό. Είναι απλώς και ουσιαστικώς... διαφορετικό!

Extremely loud and Ιncredibly close - Εξαιρετικά δυνατά και απίστευτα κοντά [2011]

Πρωταγωνιστής ο 9χρονος Oskar, ένα χαρισματικό παιδί που φαίνεται να πάσχει από κάποια μορφή αυτισμού κι αυτό κάνει την καθημερινότητά του και την επικοινωνία του με τους υπολοίπους δυσκολότερη. Γνωρίζοντας την αγάπη του για τους γρίφους, ο πατέρας του επινοεί παιχνίδια αναζήτησης, που στόχο έχουν να βοηθήσουν τον Oskar να ξεπεράσει τις φοβίες του. Όταν o πατέρας σκοτώνεται στους Δίδυμους Πύργους, ο Oskar μένει μόνος του με τη μητέρα του και σε μια προσπάθεια να τον ξανανιώσει κοντά του, αποφασίζει να συνεχίσει ένα παιχνίδι που είχαν αφήσει στη μέση: την αναζήτηση της 6ης περιοχής της Νέας Υόρκης. Δείτε το trailer.

Γουάντα Γκαγκ: «Η ιστορία ενός άντρα που ήθελε να κάνει δουλειές του σπιτιού»

«Η ιστορία ενός άντρα που ήθελε να κάνει δουλειές του σπιτιού» της Γουάντα Γκαγκ είναι το πρώτο εικονογραφημένο φεμινιστικό βιβλίο που δημοσιεύτηκε το  1935, πριν από την περίοδο του φεμινισμού δεύτερου κύματος.  

Επιμέλεια: Μαρία Αγγελοπούλου

Η Γκαγκ αφηγείται την ιστορία ενός αγρότη του Φριτσλ, ο οποίος εργάζεται όλη μέρα στα χωράφια και η σύζυγος του, η Λίσι ασχολείται με τις δουλειές του σπιτιού, αναφέρει το brainpickings.org.

Και οι δύο εργάζονταν σκληρά, αλλά ο Φριτσλ πάντα πίστευε ότι εργαζόταν πιο σκληρά από τη γυναίκα του. Όταν ένα βράδυ γύρισε στο σπίτι από τα χωράφια, κάθισε στο τραπέζι, σκούπισε το πρόσωπο του με ένα μαντήλι και είπε: «Πόσο ζεστός ήταν ο ήλιος σήμερα! Και πόσο σκληρά δούλεψα! Μικρή μου Λίσι ξέρεις πως είναι η δουλειά ενός άντρα! Η δική σου δουλειά μπροστά στη δική μου, δεν είναι τίποτα!».
«Δεν είναι και τόσο εύκολη», είπε η Λίσι.
«Δεν είναι τόσο εύκολη;;», φώναξε ο Φριτζλ. «Το μόνο που κάνεις είναι να κάνεις βόλτες στο σπίτι. Σίγουρα δεν υπάρχει τίποτα δύσκολο σε αυτό».

he Overwhelming Symmetry Of Hong Kong’s Architecture Captured By Peter Stewart

Australian photographer Peter Stewart has found a novel photographic perspective on one of the most populated places in the world – Kong Kong. In his mesmerizing “Stacked – Hong Kong” photo series, the photographer finds beauty in the region’s monotonously expansive skyline, focusing on unexpected viewpoints to capture the never-ending urban mosaics of never-ending public housing towers. His photos look up from the ground floor of tall towers and look down from the top flights of tall stairways.

“Shooting this type of photography is a lot easier than you might think,” Stewart told thecreatorsproject.  “All it takes really is a keen eye for finding the beauty in the monotonous; the everyday structures that we often fail to appreciate,“ adding that “it’s easier at night when there is less foot traffic around and you can easily sneak into areas like stairwells or alleyways between buildings without anyone taking notice.“

Ο κοινωνικός αποκλεισμός...

 

---

Ο κοινωνικός αποκλεισμός είναι η αδυναμία ή/​και παρεμπόδιση ατόμων και ομάδων να συμμετέχουν στις διαδικασίες κοινωνικής ανάπτυξης με συνέπεια την ελλιπή απορρόφηση των κοινωνικών αγαθών.
Ο κοινωνικός αποκλεισμός περιορίζει ή απαγορεύει τη συμμετοχή στην οικονομική , πολιτική, πολιτιστική και κοινωνική ζωή και εμφανίζεται όταν οι υπηρεσίες και οι πόροι δεν είναι διαθέσιμοι, προσβάσιμοι ή αποδεκτοί.

Ο κοινωνικός αποκλεισμός συνεπάγεται την περιθωριοποίηση ατόμων ή ομάδων και συνδέεται άμεσα με την φτώχεια, την ανεργία και τα χαμηλά εισοδήματα , την υγεία, το επίπεδο εκπαίδευσης και ευκαιριών, τη δυνατότητα συμμετοχής στις κοινωνικές λειτουργίες, διαδικασίες και εξελίξεις, την προσβασιμότητα σε κοινωνικά αγαθά, την κοινωνική ένταξη.

Η πολυμορφία και η πολυπολιτισμικότητα αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της σύγχρονης ευρωπαϊκής κοινωνίας.
Παρόλα αυτά, επίσημα στοιχεία, δείχνουν ότι οι διάφορες κοινωνικές ομάδες δεν έχουν την ευκαιρία να συμμετέχουν ως ισότιμοι πολίτες στη σύγχρονη Ευρωπαϊκή κοινωνία και αυτό έχει ως αποτέλεσμα την περιθωριοποίησή τους.
Σήμερα τουλάχιστον το 1/​3 της ευρωπαϊκής κοινωνίας αποκλείεται από το δικαίωμα συμμετοχής στο όραμα για μια καλύτερη ζωή κι ακόμα αποκλείεται από το δικαίωμα για μια αξιοπρεπή ζωή και ισότιμη συμμετοχή στα κοινά.

Η προώθηση της κοινωνικής ένταξης όλων των ατόμων και ομάδων δεν είναι μόνο ζήτημα κοινωνικής δικαιοσύνης αλλά ζήτημα κοινωνικής συνοχής και προϋπόθεση για οικονομική ευημερία.

‘Αλλωστε η ευρωπαϊκή και παγκόσμια εμπειρία από προγράμματα κατά του κοινωνικού αποκλεισμού έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι: «το κόστος του κοινωνικού αποκλεισμού, άμεσο, έμμεσο και συνολικό, ως κόστος απαξίωσης ανθρώπινου και κοινωνικού κεφαλαίου, είναι πολλαπλάσιο από το κόστος μιας στρατηγικής κοινωνικής συνοχής και μιας αναπτυξιακής πολιτικής χωρίς κοινωνικό αποκλεισμό.»

Σε επίπεδο κοινωνικών αλλά και οικονομικών επιστημών θεωρείται πλέον σημαντική αλλά και αναγκαία η συμβολή όλων των περιθωριοποιημένων ομάδων στη κοινωνία συνολικά

Όμως η ενσωμάτωση θα πρέπει να νοηθεί ως μια διττή διαδικασία κοινών δικαιωμάτων και ανάλογων υποχρεώσεων. Αυτό σημαίνει ότι η κοινωνία θα πρέπει να διασφαλίζει ισότιμη συμμετοχή για όλες τις ομάδες σε οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό, πολιτισμικό και πολιτικό επίπεδο και ότι οι ομάδες αυτές από την άλλη μεριά, σέβονται τους βασικούς κανόνες και τις αξίες της κοινωνίας, όπου ζουν και συμμετέχουν ενεργά χωρίς να ξεχνούν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και την πολιτισμική ταυτότητά τους.

Ο κοινωνικός αποκλεισμός μέσα από τα μάτια του Goteborg

Ταινίες κατά του ρατσισμού και της βίας

«Strange Fruit»,

Ένα καταπληκτικό video-animation με τον τίτλο «Strange Fruit», έρχεται να δώσει απάντηση στον αν ο ρατσισμός είναι επιδημία και πώς μπορούμε να σταματήσουμε την εξάπλωσή του και να πολεμήσουμε το κακό στη ρίζα του.

Το τρυφερό και συγκινητικό animation παρουσιάζει την ειρηνική καθημερινότητα ενός πατέρα και του γιου του που διακόπτεται από ένα άγνωστο αγόρι, διαφορετικού χρώματος από τους ίδιους.
Το βίντεο που σκηνοθέτησαν οι Shimi Asresay και Hili Noy έχει κερδίσει αμέτρητα βραβεία, μεταξύ των οποίων τη μαθητική διάκριση, στο 9ο Αnimfest της Αθήνας.
Πρόκειται για μία αλληγορία που πραγματεύεται τα φαινόμενα του ρατσισμού ως επίκτητη πολιτιστική επιδημία και το ζήτημα της προσωπικής συνείδησης του καθενός από εμάς, σε σχέση με την εκπαίδευση που λαμβάνουμε από την οικογένεια και το περιβάλλον μας.
Μπορούμε πραγματικά να επιμείνουμε στο προσωπικό μας σύστημα πεποιθήσεων, όταν αυτό που πρέπει να πιστέψουμε, υπαγορεύεται σε εμάς;
Η ταινία παρουσιάζει το πόσο εύκολα μπορούμε να αποκτήσουμε το φόβο και το μίσος για τους «ξένους», καθώς και το πόσο εύκολα μπορεί τελικά να γίνουμε οι ίδιοι «ξένοι».

Πηγή: http://www.mothersblog.gr/news/item/17607-saronei-ta-vraveia-to-parakseno-froyto--ena-sygklonistiko-vinteo-kata-tou-ratsismoy#ixzz3FG500yj4

Ο  Schwarzfahrer (λαθρεπιβάτης)του σκηνοθέτη Pepe Danquart είναι μια ταινία μικρού μήκους και έχει κερδίσει το όσκαρ ταινίας μικρού μήκους το 1994.Θέμα της, η καταδίκη του καθημερινού ρατσισμού μέσα από μια ιστορία σε ένα τραμ: Ένας νεαρός νέγρος μπαίνει σε τραμ, μια ηλικιωμένη του φαίρεται άσχημα και μονολογώντας τον προσβάλλει συνεχώς και αυτόν, αλλά και τους άλλους μετανάστες. Στο τέλος ο νεαρός νέγρος, παίρνει την εκδίκησή του. Οι υπόλοιποι επιβάτες παρακολουθούν σιωπηλοί τα γεγονότα.

Αγγελική Κορκοβέλου

Ο ρατσισμός στον κινηματογράφο

Κατάλογος ταινιών για προβληματισμό στην τάξη

  Ο ρατσισμός δεν είναι φαινόμενο της εποχής μας, αλλά φαινόμενο κάθε εποχής. Είναι ο φόβος του ξένου και του άγνωστου, «του από αλλού φερμένου», όπως θα έλεγε ο Ελύτης. Ο ξένος, που έρχεται από άλλο τόπο, φέρνει τη δική του κουλτούρα, αλλιώτικη από τη δική μας, γίνεται φορέας μιας επιμειξίας και προκαλεί το φόβο της νόθευσης και παραποίησης συμπεριφορών και ήθους μιας συγκεκριμένης ομάδας ανθρώπων.

Στην πορεία κάθε λαού θα ανακαλύψουμε πολλά ψήγματα εκείνου που αργότερα θα ονομαστεί «ρατσισμός». Σε περιόδους κρίσης έκανε οδυνηρά τη δυναμική του εμφάνιση, όπως στην Αμερική και στην Ευρώπη. Το θέμα των νέγρων, από τη μια, και των Εβραίων, από την άλλη, είναι τα πιο εμφανή παραδείγματα άκρατου ρατσισμού. Στην Ελλάδα, μετά τους πρόσφυγες το 1922, η σύγχρονη μετανάστευση, νόμιμη ή παράνομη, επαναφέρει το πρόβλημα στην επικαιρότητα.

   Κι επειδή η τέχνη είναι καθρέφτης της κοινωνίας και κάθε πτυχή της ανθρώπινης δραστηριότητας κεντρίζει τον καλλιτέχνη, επόμενο είναι τα ζητήματα του ρατσισμού να εισβάλουν και στις κινηματογραφικές αίθουσες. Κάποιες κινηματογραφικές ταινίες προβάλλουν, άμεσα ή έμμεσα, ξενοφοβικές και ρατσιστικές αντιλήψεις και συμπεριφορές. Υπάρχουν όμως και πολλοί σκηνοθέτες που έδειξαν ευαισθησία στο πρόβλημα  και οι εκφάνσεις αυτής της ευαισθησίας επίσης πολλές και ποικίλες.

 Η δική μας διαδρομή στον κόσμο του κινηματογράφου δεν φιλοδοξεί να επιχειρήσει μια τυπολογία αυτών των ταινιών. Σκοπός της είναι να επιλέξει κάποιες από αυτές που αντιμετώπισαν με ευαισθησία και διεισδυτικότητα τα σχετικά ζητήματα, να επισημάνει την ιδιαίτερη οπτική γωνία από την οποία βλέπει κάθε δημιουργός το θέμα του και να δείξει τη μεγάλη ποικιλία των προσεγγίσεων των θεμάτων. Οι ταινίες που περιλαμβάνονται στον κατάλογο που ακολουθεί θα μπορούσαν να αποτελέσουν εποπτικό υλικό, κοινωνιολογικού ή ανθρωπολογικού περιεχομένου, για την ευαισθητοποίηση των μαθητών του ελληνικού σχολείου στα θέματα του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και των διακρίσεων, εφόσον τέτοια φαινόμενα παρατηρούνται και στη χώρα μας. Και τέλος μερικές χρήσιμες και πρακτικές πληροφορίες.

-       Η έρευνά μας αφορά τη συγκέντρωση ταινιών μυθοπλασίας, αλλά και ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, από τον ελληνικό και τον ξένο κινηματογράφο, που έχουν διακριθεί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

-       Οι ταινίες που έχουν επιλεγεί επιχειρούν να φωτίσουν την ανθρώπινη πλευρά του προβλήματος, όπως το αίσθημα της απομόνωσης και του αποκλεισμού και, γενικά, των σχέσεων μεταξύ ημεδαπών και αλλοδαπών.

-       Οι ταινίες δεν είναι όλες κατάλληλες για μαθητές μικρής ηλικίας, γι’ αυτό απαιτείται η κρίση του διδάσκοντος για την καταλληλότητα του περιεχομένου τους (πριν την προβολή, είναι απαραίτητο να έχει δει ο ίδιος την ταινία).

-       Οι περισσότερες από τις προτεινόμενες ταινίες βρίσκονται εύκολα στα καταστήματα ενοικίασης βιντεοκασετών ή στους φορείς που αναφέρονται στο τέλος παρόντος αφιερώματος. 

---

Ι. ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

1.    Κοράκια (Το παράπονο του νεκροταφείου): Τάκης Σπετσιώτης, 1991.

Το ομότιτλο λογοτέχνημα του μεγάλου Έλληνα λογοτέχνη Εμμανουήλ Ροΐδη ενέπνευσε τον σκηνοθέτη, ώστε να δημιουργήσει μια ταινία για την εσωτερική μετανάστευση. Στη Σύρο, στα τέλη του 19^ου αιώνα, ένας φτωχός ψαράς πουλάει την περιουσία του και μεταναστεύει στην Αθήνα με τη γυναίκα του και τα επτά παιδιά τους, στηριζόμενος στις ψεύτικες υποσχέσεις ενός πολιτικού παράγοντα για καλύτερη ζωή. Τα προβλήματά τους όμως γίνονται περισσότερα και το μόνο που  «επιτυγχάνεται» είναι μια θέση νεκροθάφτη στο κοιμητήριο της περιοχής. Η πικρή ειρωνεία του Εμμ. Ροΐδη μεταφέρεται και στην ταινία, η οποία είναι μεν ταινία εποχής αλλά με αναμφισβήτητη διαχρονικότητα.

2.    Βερύκοκκα στο καλάθι: Τάκης Τουλιάτος, 1992.

Η ταινία εκφράζει την αγωνία της διατήρησης της ταυτότητας των Ελλήνων μεταναστών στην Ευρώπη. Στην Πολωνία το 1991 ένας πατέρας και ο θετός γιος του, Έλληνες πολιτικοί πρόσφυγες, κατοικούν σε μια γειτονιά ανθρακωρύχων εδώ και σαράντα χρόνια. Τα μόνιμα ερωτήματα τι είναι η πατρίδα και ποια είναι τελικά η πατρίδα διατρέχουν την ταινία και οδηγούν σε ένα βαθύτατο προβληματισμό.

3. Απ’ το χιόνι: Σωτήρης Γκορίτσας, 1993.

Η υπόθεση της ταινίας είναι η κάθοδος δύο φίλων βορειοηπειρωτών από τα χιόνια της Αλβανίας έως τη ζέστη στην καρδιά της Αθήνας. Στην Αθήνα βρίσκονται αντιμέτωποι με το ρατσισμό των Αθηναίων, την πείνα, την εξαθλίωση, το θάνατο και γενικά το γκρέμισμα των ονείρων τους. Η μόνη λύση είναι η επιστροφή τους στην Αλβανία. Η αμεσότητα και η αληθοφάνεια της  ταινίας την κάνουν να μοιάζει με ντοκιμαντέρ.